woensdag 30 mei 2012

Juliette en Maureen ( 2 )




Het is alweer enige tijd geleden dat ik de zaak Juliette en Maureen heb uiteengezet. De daarin aangekondigde vervolgzitting vond plaats op 10 februari jl in het Paleis van Justitie aan het Guyotplein in Groningen.

Eerst iets anders.

Ik bezocht een expositie van Iris van Herpen in het Groninger Museum, haute couture van de bovenste plank.  En passant trof ik een somber, donker schilderij van Bernard Bueninck (1864-1933). Olieverf in de traditie van de Haagse School.


Een nachtelijke sfeer in nevel van stoom van de boten en in het getemperde licht van de straatlantaarns: 'Het Loopende Diep met het lossen van de Hunzeboten bij avond.'  (1910). Bij nadere beschouwing zien we links op dit schilderij het advocatenkantoor in deze en op de achtergrond, in de duisternis het Guyotplein, waar het Paleis van Justitie zetelt. Daar bevinden we ons op dit moment. Dit schitterende werk vangt hiermee twee vliegen in één klap.

Ter zake.

Het werd een opmerkelijke ochtend.

In het kielzog van verdachte en haar moeder Margreet volgden enkele belangstellenden, de rechtbankverslaggever van het Dagblad van het Noorden en ondergetekende. Onmiddellijk wees de rechter op het feit dat het in deze zaak een minderjarige betreft en dat de zitting dan ook achter gesloten deuren zou plaatsvinden. Derhalve geen publiek.

Op de vraag van de rechter waarom ik desondanks bleef zitten antwoordde de advocaat dat meneer de huidige partner van de moeder van verdachte is. Daar moest de edelachtbare het maar mee doen. 
Margreet en ik ook. Dat is dan duidelijk.

Verbalisant zou, zoals eerder gezegd,nader worden gevraagd naar de feitelijke omstandigheden, zoals deze zich op 6 maart 2010 hadden voorgedaan. Daartoe trok de veldwachter op 15 november 2011 er nog maar eens op uit naar plaats delict:het schoolplein van de GSV aan de Sweelicklaan in Groningen. Daar constateert hij dat het gehele plein is omringd met een hekwerk dat in hoogte varieert van 60 tot 100 cm.

In de Zaak Juliette overhandigde de advocaat de rechter en de officier enkele foto’s van het schoolplein in kwestie. Deze nam ik in maart 2010, enkele dagen na de verjaardag van Maureen. Deze laten aan duidelijkheid niets te wensen over: we zien daarop een hekwerk dat voor een lilliputter geen enkele belemmering vormt deze achteloos en zonder hulpmiddelen te nemen. Voorts voegt verbalisant aan zijn nieuwe bevindingen toe dat er van afstand al duidelijk gillende meiden te horen waren. Als dit al een strafbaar feit zou zijn, dan is het merkwaardig dat daar in het oorspronkelijke proces-verbaal niet over wordt gerept. Het lijkt er dan ook sterk op dat verbalisant in de gelegenheid is gesteld achteraf zijn verklaringen aan te passen aan een situatie die zich op 6 maart 2010 niet voordeed.

De advocaat memoreert vervolgens dat verbalisant onder ambtseed heeft verklaard dat verdachte zich ophield achter het verbodsbord dat aan de buitengevel van het schoolgebouw was gespijkerd. Maureen en de overige meiden werden, zoals dat in deze wereld heet, staande gehouden vóór dat bord.  Deze discrepantie vindt de rechter evenwel een semantische kwestie. Het kan maar zo wezen dat verdachte zich achter de verbodsborden bevond, maar dat deze niet aanwezig waren, omdat  deze waren vernield. Een suggestie die juridisch kant noch wal raakt. 

Het pleidooi resulteerde er uiteindelijk in dat de officier haar aanvankelijke eis van € 38,- boete wijzigt in een voorwaardelijke straf, met een proeftijd  van één jaar. De rechter gaat hier in mee. 
Maar niet de advocaat. 

Deze betoogt dat in een identieke zaak een andere verdachte is vrijgesproken voor het zelfde feit, op de zelfde dag, op het zelfde moment en op dezelfde locatie. De rechter riposteert dat het recht niet altijd gelijk is. Hij illustreert dit met een voorbeeld uit zijn studententijd: hij kreeg  een bekeuring omdat hij door een rood verkeerslicht fietste, terwijl zijn vrinden, die op dat zelfde moment door dat zelfde rood fietsten, niet op de bon werden geslingerd. Onheus, maar zo gaat dat nou eenmaal. Daar moet je maar genoegen mee nemen, dat was de strekking van zijn betoog.  

Toe maar: hier maakt de rechter recht wat krom is, terwijl deze geacht wordt alles wat recht is nog rechter te maken.

Het wordt steeds gekker. Derhalve hoger beroep.


P.S.


De rechtbankverslaggever van het Dagblad van het Noorden mocht, zoals hierboven gezegd, niet bij de zitting aanwezig zijn. Geen verslag van deze zaak in zijn gewaardeerde rubriek Zittingszaal 14  van het Dagblad van het Noorden. Neemt niet weg dat hij de volgende dag op pagina 3 van het Dagblad van het Noorden het volgende over deze zaak berichtte.



Wordt vervolgd en wel met de zitting in het Gerechtshof van Leeuwarden.



vrijdag 11 mei 2012

Problemen

Het zal de lezer niet zijn ontgaan dat ik de laatste tijd geen nieuwe berichten heb geplaatst.

Via Internet Explorer kreeg ik van de ene op de andere dag geen toegang meer tot mijn account. Ik koos dan ook voor een andere browser, Mozilla Firefox.

Dat gaat zo in zijn werk:





Maar goed: nu krijg ik geen documenten vanuit Word naar deze blog geplakt.

Vanzelfsprekend heeft een en ander mijn aandacht, maar vooral andermans.