Guillotine

In Bristol en Brighton, mooie Britse namen overigens, werd de dood van The Iron Lady uitbundig gevierd. Haar thatcherism leidde in de jaren ’80 met name daar tot massale rellen en gewelddadige onlusten.

Morrissey was de frontman van The Smiths, misschien wel de beste, meest verrassende band van de jaren ’80. Op zijn eerste solo-lp, Viva Hate (1988) horen we als slot het weemoedige Margaret on the Guillotine.

Wat slordig weergegeven, maar hier de tekst:

Niet beknopter dan 'Viva Hate' kan de strekking van het liedje worden samengevat. 

Haat wordt in traag parlando, akoestisch verpakt. Het werkwoord to die krijgt telkens maar weer vocaal en muzikaal de enige nadruk.

In pizzicato werkt de violiste speels en in steeds maar hogere noten naar een climax totdat het tokkelend spel plots en abrupt wordt afgebroken door het geluid van een valbijl, metaal op metaal, een guillotine die het afdoende doet zoals het moet.

Venijnig vitriool.

https://www.youtube.com/watch?v=hsq3H_6XuFA

Landleven

Een billboard van FREYA, aangebracht in een design bushalte van JCDecaux, dat ontging me natuurlijk niet.

 

FREYA is een webwinkel in lingerie. Deze bedient vooral de grote maten. Met dit verleidelijke affiche bekoort ze allerminst de feitelijke doelgroep.

Mijn gedachten gingen naar de vierde lp van Roxy Music (1974).

Country Life is deze getiteld. Tegen die achtergrond doet de hoes hoogst curieus en merkwaardig aan.

Met de rechterhand op haar heup poseert de dame van FREYA net wat minder onkuis dan dat de wulpse dame links op Country Life expliciet doet.

Niet schaarse kleding, maar gesticulatie maakt het verschil tussen middenstand en erotiek.