vrijdag 8 augustus 2014

Arcobaleno



We verblijven in Catania, gelegen aan de oostkust van Sicilia, aan de Mare Ionio.

Waar je ook bent, de actieve Etna is nooit ver weg. In de loop der eeuwen en tot recent heeft deze een zichtbaar spoor van vernietiging en verderf achtergelaten. Door de bewoners wordt deze grootste vulkaan van Europa zowel gekoesterd als gehaat.

Van een hele andere, een aanzienlijk minder spectaculaire orde is Arcobaleno. Het is het strandje ten zuiden van Catania, dat we boven al de overige verkiezen. Arcobaleno, daar kan de Nederlandse vertaling Regenboog qua melodie, klank en uitspraak nooit tegen op.

Arcobaleno onderscheidt zich van de overige strandgelegenheden met een goed geoutilleerd, commercieel strand waar je beschikt over lekker verende en verstelbare ligstoelen, een royale parasol plus tafeltje. Zon, zee en rust, die doen de rest.

Maar met dat laatste lijkt het voorlopig gedaan. De maand augustus is immers begonnen. Het is de maand van feria voor ItaliĆ«. Ook voor Sicilia. Bouwvak in goed Nederlands.

Drommen gezinnen bevolken het strand. Kleuters drammen, jengelen en krijsen. Hun tiranniek gedrag wordt voor je neus aangeleerd en versterkt. Een corrigerende tik op de wangen of bestraffend getrek aan de oren, het werkt allemaal voor geen meter. Gejammer en verdriet, het gaat onverdroten voort. Voor de ouders resteert kennelijk niets anders dan het opsteken van een sigaret. Hoe anders dan laissez-faire noemen we een pedagogische houding als deze?

En dan.

Ik kijk rond en verwonder me over veel te dikke, kleine kinderen. Een taalfilosofische vraag: zie ik veel te dikke, kleine kinderen of veel kleine kinderen die te dik zijn? Het antwoord doet er niet toe: om beide categorieƫn kun je moeilijk heen. De mensen zeggen wel eens dat lichaamsgewicht correleert met sociale klasse. Kort door de bocht: indien sociaal-economisch wat zwakker, dan fysiek wat zwaarder. Bij wat ik vanuit mijn strandstoel signaleer heb ik mijn gedachten.

Intussen zien we nog zo veel meer.

Het strand biedt ons een bonte staalkaart van wat tatoeage de mensen zoal te bieden heeft. Sekse of leeftijd, het doet er allemaal niet toe. Onbeschroomd etaleert men verlies, liefde of anderszins op subtiele wijze. Alleen zichtbaar in de slaapkamer en op het strand. Het is duidelijk dat de schiffmachers van deze wereld ontegenzeggelijk verfijnde kwaliteit in hun werk aan de dag weten te leggen. Het is kunst die levenslang beklijft. Kom daar maar eens om.

En dan de verbluffende coiffures van de jonge jongens en van de jonge mannen. Ze laten zich een kapsel aanmeten van hun favoriete voetballer uit de Serie A. Met fantasierijk geknip, gekam en gescheer loop je er al gauw bij als idioot. Als voetballer.

Het moet allemaal niet gekker worden.

Op Arcobaleno staan 161 geschakelde lilliputterhuisjes van circa 4 x 4 m, inclusief veranda. Strak blauw geschilderd, hier en daar wit afgebiesd. Complete gezinnen uit de regio slijten er hun ellenlange vakantiedagen. Het volkse leven pakt hier gewoon de draad weer op. Goed beschouwd is het een soort vakantiekamp, waarbij iedere leeftijdsgroep toegesneden wordt bediend: disco en dans, spelletjes en knutselen, een gokkast hier, een andere daar, een variatie aan balspelen, een ristorante op basis van de Siciliaanse volkskeuken, een pizzaoven op houtvuur en een complete bar.

Pubers en homo’s, bazige mamas en slappe mannen, peuters en kleuters, allen die enige reuring geven doen dat hier in het kwadraat. Rumoer, ruzie en liefde, het strand en zand van Arcobalene is het onze geworden.

Aan de achterzijde van deze wervelende wereld fotografeerde ik vijf vrijstaande huisjes.


 Niets blijkt wat het lijkt.