Bedizzole

Bedizzole is een wat suf en saai dorp in Lombardije, iets ten zuidwesten van Lago di Garda gelegen. We waanden ons de enige toeristen. Misschien waren we dat zelfs! We verbleven er twee weken en wel in een gemoedelijk appartement, waar werkelijk niets op aan te merken was.

Hoewel? 

We zullen het beleven.

Het appartement bevond zich tussen twee smalle straatjes, die ooit deel uitmaakten van een middeleeuws vestingwerk, de castello. De door tijd en achterstallig onderhoud vervallen klokkentoren, de campanile, getuigt er nog van, evenals de vestingmuren en de drie wat kleine, ronde muurtorens.

Op de huizen tussen beide smalle straatjes had de zomer geen vat. Een airco was aan de woning dan ook niet besteed, evenmin als aan de aanwezige, manshoge ventilator die er nutteloos stond te staan. Ondanks de dagelijkse temperaturen van ver boven 30 graden bleef het in ons appartement immers altijd koel en aangenaam. In landen met dit klimaat worden woningen slim in elkaars schaduw gebouwd. Dat geeft smalle steegjes waarin de zon geen schijn van kans heeft. Deze smalle straatjes verklaren ook waarom de Italiaanse auto-industrie traditioneel een voorkeur aan de dag legt voor de productie van kleine auto’s. Rugzakjes. De oorspronkelijke Fiat 500 als icoon. Moeiteloos manoeuvreert dit werk daar doorheen.

Kijk, hier zien we de castello van Bedizzole. Het dak dat wat donkerder kleurt dan de rest, dat is nieuw. Dat is van ons, zal ik maar zeggen.

Sommige religies gebruiken de openbare ruimte vaak om hun aanhangers luidruchtig te attenderen op de praktische verplichtingen die hun geloof met zich meebrengt. Christelijken luiden daartoe klokken van kerken. Voor de grote basiliek van Bedizzole verzorgt de toren van de castello deze herrie. Kerk en toren zijn hooguit tweehonderd meter van elkaar gelegen. Dat kunnen we hierboven zien. Het is een wat vreemde constructie.

De regionale krant Bresciaoggi berichtte in haar editie van 2 juni jl. alarmerend over de bouwkundige staat van la torre del castello.

Kort samengevat:

De middeleeuwse toren bleek na bouwkundige inspectie niet meer bestand tegen het gewicht van de klokken en de krachten die deze altijd maar weer te verduren krijgt bij het gebeier ervan, een paar keer per dag, het hele jaar door. De kans dat op korte termijn de toren in elkaar stort werd als reëel ingeschat. Een cynische constatering dat een kleine vierhonderd kilometer ten zuid-oosten van Bedizzole een dag of wat later een aardbeving genadeloos toesloeg. Hoe dan ook, gemeente en kerk besloten de klokken te verwijderen om vervolgens de campanile flink aan te pakken. Het dorp leek hiermee voor enige tijd verlost van het zo dwingende Rome. Desondanks heeft pastoor don Franco Dagani in zijn vrome wijsheid gemeend dat zijn gelovigen toch luid en duidelijk dagelijks op hun katholieke plicht moesten worden geattendeerd. Hij liet daartoe in de open toren van de castello twee grote speakers plaatsen, van waaruit de dorpelingen én de toevallige passant ’s morgens om zeven uur digitaal, met verve en in optimaal volume, hun verdere slaap wordt ontnomen.

Om deze idioterie in beeld en geluid vast te leggen zette ik mijn wekker zodanig dat ik die campanile op een ochtend een minuut of wat vóór zou zijn: een wekker voor de wekker. Vanuit een venster van ons appartement filmde ik toen dit wat statisch en rommelig beeld. Terzijde: let op hoe smal de steeg is.

https://youtu.be/DgfG0Zcgalw

Dan stopt het plots. Het geheugen van mijn telefoon bleek vol. Een geluk bij een ongeluk: er volgde immers nog minuten meer van veel van dezelfde simpele, genadeloze saaiheid.

Misschien moesten we er ooit weer eens terug. Om te genieten van de klank van de echte klokken, maar eigenlijk meer om de dorpelingen die ons zo hartelijk uitzwaaiden weer te begroeten.

Bedizzole, bellissimo. Een vergrotende trap.